Ten dobry, choć szalony czas zakończył się wraz z  wybuchem  II  wojny  światowej, której jakże znaczący  ślad możemy zobaczyć w Przegorzałach. Powstała tu bowiem, również autorstwa Szyszko-Bohusza, najbardziej widowiskowa budowla — poniemiecki zamek umieszczony w bezpośrednim sąsiedztwie willi Odyniec. Zanim go odwiedzimy, warto wyjaśnić co stało za faktem, że hitlerowskie Niemcy, znane raczej z  niszczenia Polski postawili budowlę, która dziś jest jedną z turystycznych atrakcji Krakowa.

Kraków nie podzielił losu Warszawy. Oczywiście burzono tu polskie symbole narodowe, jak chociażby pomnik Adama Mickiewicza na  Rynku Głównym, czy stosunkowo nowy  — ufundowany przez Ignacego Paderewskiego, a  postawiony za  kadencji wspomnianego już prezydenta Juliusza Leo, pomnik Władysława Jagiełły, powszechnie nazywany Grunwaldzkim.

Miasto zostało też w  większym stopniu niż inne, obwieszone hitlerowskimi flagami, rugowano i  zabijano szczególnie polską inteligencję, z  profesorami Uniwersytetu Jagiellońskiego na  czele, rabowano dobra kultury, przemianowywano muzea na kasyna i knajpy, założono jedyny w świecie ulokowany w centrum obóz pracy wychowawczej dla Polaków, przekształcony później w  koncentracyjny obóz Płaszów. Jednak generalnie w  Krakowie, Niemcy czynili szereg budowlanych inwestycji. Przyczyną takiego podejścia był fakt, że Kraków został stolicą Generalnego Gubernatorstwa, a  w  przyszłości planowano, by stał się równorzędnym dla Berlina ośrodkiem wschodnim zawiadującym całym nowo pozyskanym terytorium. Dlaczego wybór padł na  Kraków? Przyczyn było wiele. Po  pierwsze Niemcom zależało, by nie podnosić rangi dotychczasowej stolicy Polski. Po  drugie uważali, że na  terenach wcześniej należących do  Zaboru Rosyjskiego jest zbyt dużo ludności z  genami mongolskimi, którymi Niemcy pogardzali. To brzmi jak żart, jednak oni traktowali tę sprawę niezwykle poważnie, prowadząc nawet na ten temat naukowe badania. Po trzecie — przemawiała za nim lokalizacja z  lepiej rozbudowanymi na  wschód poaustriackimi fortyfikacjami. A po czwarte: swoją architekturą tak ich zachwycił, że uznali go bycia godnym stolicą nowego imperium. Decyzją samego Hitlera Kraków został mianowany prastarym niemieckim miastem! Oczywiście propaganda, która niestety zawsze i w każdej sytuacji zahacza o granice absurdu, intensywnie pracowała nad udowodnieniem tego faktu. Na ten użytek drukowano całe rozprawy z  rycinami pokazującymi wieżyczki Barbakanu porównując je do  niemieckich zamków. Historyczną lokacje na  prawie magdeburskim próbowano tłumaczyć rzekomym przyjazdem Niemców i budowaniem miasta, zdobyczne w bitwie pod Grunwaldem chorągwie przeniesiono z Wawelu do Malborka, tak jakby nigdy nie zostały zabrane. i Generalnie cel był jasny: przekonanie głównie społeczności niemieckiej, że miasto z  tak pięknymi zabytkami stworzyli kiedyś Niemcy, a Polacy po prostu w pewnym momencie w nieuprawniony sposób w nim zamieszkali! Dbając o nową stolicę niestety chciano znacznie zaingerować w konstrukcję miasta, ale budowane też drogi, stacje kolejowe, bazy lotnicze, przyszłe dzielnice rządowe, do dziś istniejące mieszkania dla oficerów, remontowano wiele wnętrz, które służyć miały za ekskluzywne restauracje. Wszystkie plany urbanistyczne i infrastrukturalne, projekty architektoniczne i decyzje administracyjne miały za zadanie zmienić Kraków w nową, wzorcową niemiecką metropolię. Jednym z pierwszych działań, jakie podjęli hitlerowcy było rozszerzenie jego powierzchni i  w  ten sposób, to czego nie zdążyły dokonać przedwojenne polskie władze, stało się faktem. 

Zdając sobie sprawę z  możliwego ataku na  Polskę, jeszcze przed  samych wybuchem wojny, przewidujący profesor Szyszko-Bohusz zabezpiecza arrasy wraz z  kilkoma cennymi eksponatami, przygotowując je do  ewakuacji, która ma miejsce  4-go września  1939 roku. Dzięki temu w  latach  60-tych powróciły one z Kanady w nienaruszonym stanie. Sam jednak nie wyrusza w podróż, decyduje się na pozostanie i kontynuuje prace konserwatorskie na Wawelu. Od pierwszego dnia zajęcia Krakowa przez Niemców prowadzi dziennik dokumentujący narzucane niemieckie zmiany w  architekturze miasta i  raporty opisujące grabieże, które następnie trafiają do  Londynu. W  miarę możliwości tak steruje inwestycjami na  zamku królewskim, by nie wyrządzały one znaczących szkód. Wynosi i ukrywa historyczne chorągwie, dywany, dekoracje kamienne. Co istotne, prace w już niemieckim biurze konserwatorskim wykonuje w  porozumieniu i  za  zgodą Polskiego Państwa Podziemnego, co po wojnie dla chętnych ukarania sanacyjnego, ulubionego architekta Piłsudskiego, nie było —  na szczęście tylko chwilowo — oczywiste. Tymczasem na terenie właśnie przyłączonych Przegorzał, willę Odyniec zagarnął zarządzający dystryktem krakowskim Otto von Wachter (niestety budynek nigdy nie powrócił już w ręce rodziny), któremu marzy się posiadanie jeszcze wspanialszej rezydencji. Zleca więc opracowanie projektu zamku dwóm niemieckim architektom (Richard Pfob i Hans Petermaier) wspólnie z Adolfem Szyszko-Bohuszem. 

W praktyce niemieccy partnerzy tylko zaopiniowali projekt i złożyli pod nim swoje podpisy, natomiast większość planów realizował Szyszko-Bohusz. Dzieła profesora od  zawsze cienione były za  doskonałe wykorzystanie kontekstu miejsca i  umiejętność tzw. myślenia krajobrazem. Tak było i w tym przypadku. Architekt osadził budynek na  naturalnej skale zbocza, wkomponowując w nie półkolistą ścianę zakończoną od zewnętrznej strony wspaniałym, widokowym tarasem. Stylem miał przypominać saksońskie zamki, ale Szyszko-Bohusz więcej elementów zapożyczył ze swojego własnego projektu pałacu prezydenckiego w Wiśle (ułożenie na łuku, dyspozycja wejścia, rozdział pawilonu). O ile jednak tamto przedwojenne dzieło miało w sobie więcej elementów modernistycznych, zamek w  Przegorzałach musiał być budynkiem nawiązującym do koncepcji „wartości ruin” naczelnego architekta  Hitlera, Alberta Speera. Zgodnie z tym przekazem Rzesza miała przetrwać  1000 lat, dlatego wiele budynków musiało wyglądać jakby były nadszarpnięte zębem czasu, symbolizując tym samym jej trwałość. Znajdziemy więc w  zamku elementy sprawiające nieco postarzające wrażenie, dach z  dużym okapem wystający poza obręb budynku i niezwykle oryginalny, jedyny w Krakowie, sposób oprawiania kamienia, nadający  ścianie wizerunku historycznego sznytu. Warto też zwrócić uwagę na wyjątkowo staranne wykończenie, które jest wyrazem dbałości Szyszko -Bohusza o  jakość detali. Wbrew powszechnemu przekonaniu o  niemieckiej solidności, budowle w czasie II wojny światowej w większości przypadków nie były zbyt dobrze stawiane, a  sama architektura zyskała miano „papierowej” lub „flagowej” jako, że większość projektów pozostała niezrealizowana i  pierwszym elementem dekoracyjnym niemieckich miast były wszechobecnie rozwieszane czerwone bale materiałów z rozlicznymi swastykami. Trudno się temu zresztą dziwić, gdyż budowano naprędce, a uwikłanym w  szeroko prowadzone działania wojenne Niemcom brakowało przede wszystkim stali i  kamienia. Tego ostatniego budulca akurat pod  Krakowem było dostatecznie dużo, dlatego Adolf Szyszko-Bohusz, mając — jak się okazuje —  słuszną nadzieję, że zamek będzie służył Polakom po wojnie, osobiście dbał o precyzyjne wykonanie. Zaraz obok zamku zaprojektowany został też zewnętrzny basen ozdobiony kamiennym  łukiem i  elementami zaczerpniętymi z  szeroko pojętej architektury starożytnej, które wg Szyszko-Bohusza jako uniwersalny wzór sprawdzały się w  każdym kontekście architektonicznym, a  ich wykorzystanie miało dodać całemu dziełu właściwego splendoru. Sama budowa nie przebiegała jednak tak sprawnie, jak chciałby tego sam jej zleceniodawca. Przede wszystkim po ataku na Związek Radziecki, Otto von Wachter zostaje przeniesiony do Lwowa. Kończą się też możliwości finansowe i  nie wiadomo co zrobić z  inwestycją w  zaawansowanym stopniu. Aby uratować dokończenie budowy zamku, Hans Frank przekazuje go w  prezencie Himmlerowi, który zmienia jego przeznaczenie na  luksusowe sanatorium dla esesmanów i pilotów Luftwaffe. Ostatecznie po wkroczeniu Rosjan zamek faktycznie posłużył za szpital, natomiast dziś, będący własnością UJ zachwyca turystów i amatorów wysublimowanych doznań, jakimi z pewnością jest dobry posiłek na restauracyjnym tarasie z widokiem nawet na same Tatry.